Prośby dziecka

Janusz Korczak (1878-1942), właśc. Henryk Goldszmit, był lekarzem, pedagogiem i autorem publikacji z zakresu teorii i praktyki wychowania. Był zwolennikiem poszanowania praw dziecka, całkowitego równouprawnienia dzieci i prekursorem wielu działań na ich rzecz. Chciał organizować społeczeństwo dziecięce na zasadach sprawiedliwości, równych praw i obowiązków. Pracował i żył z dziećmi i dla dzieci. Z dziećmi także zginął w obozie zagłady w Treblince.
Po wojnie życie i dzieło Janusza Korczaka nie zostało zapomniane. Wręcz przeciwnie – jego nowatorskie idee i rozwiązania wychowawcze, jego koncepcja praw dziecka na stałe weszły do kanonu kultury Polski i świata.
Jako miłośnik dzieci i bardzo mądry pedagog stworzył podwaliny dla mądrego rodzicielstwa.

Apel Twojego Dziecka inspirowany jest tekstami Janusza Korczaka, lecz nie jest on jego autorem.

Nie psuj mnie.
Małe dziecko bardzo szybko odkrywa swój wpływ na innych. Podobnie jak dorosły ma swoje potrzeby, pragnienia i zachcianki. Jednak realizacja wielu z nich nie jest zależna od dziecka, tylko od dorosłych. Dlatego też dziecko często prosi, żąda.
Czy sprawianie przyjemności szkodzi dziecku? Zdecydowanie nie. Jednak dostarczanie wszystkiego, czego tylko zapragnie, od razu, bez wysiłku, bez „odczekania”, nie jest odpowiednią strategią. Czy wszystko jest „za coś”? Tym bardziej nie. Powinniśmy pokazywać dziecku: chcę dać ci to, co mogę, dlatego, że jesteś dla mnie ważny. Pod tym „dać” najczęściej powinno się kryć danie czasu, uwagi, porozmawianie poważnie o potrzebach, ale też i o zachciankach. Nie wyśmiewanie czy ignorowanie pomysłów dziecka. Bo wiele zachcianek (choć nie wszystkie) to potrzeby dziecka. Czasem potrzebą nie jest przedmiot, o który dziecko prosi, lecz zainteresowanie, uwaga dorosłego. Czasem warto zatrzymać się przed wystawą i razem z dzieckiem się pozachwycać, porozmawiać, pomarzyć. To „razem” jest bardzo ważne, jest zamiast „próby sił”.

Tekst opracowany na podstawie artykułu Anny Szczypczyk „Prośby Dziecka – część I”, Bliżej Przedszkola, 2015
Katarzyna Synoradzka