Prośby dziecka

Janusz Korczak (1878-1942), właśc. Henryk Goldszmit, był lekarzem, pedagogiem i autorem publikacji z zakresu teorii i praktyki wychowania. Był zwolennikiem poszanowania praw dziecka, całkowitego równouprawnienia dzieci i prekursorem wielu działań na ich rzecz. Chciał organizować społeczeństwo dziecięce na zasadach sprawiedliwości, równych praw i obowiązków. Pracował i żył z dziećmi i dla dzieci. Z dziećmi także zginął w obozie zagłady w Treblince.

Po wojnie życie i dzieło Janusza Korczaka nie zostało zapomniane. Wręcz przeciwnie – jego nowatorskie idee i rozwiązania wychowawcze, jego koncepcja praw dziecka na stałe weszły do kanonu kultury Polski i świata.

Jako miłośnik dzieci i bardzo mądry pedagog stworzył podwaliny dla mądrego rodzicielstwa.

Apel Twojego Dziecka inspirowany jest tekstami Janusza Korczaka, lecz nie jest on jego autorem.

Nie rób ze mnie większego dziecka niż jestem.

Zadaniem rodziców jest dbać o to, aby dziecko było dzieckiem. Najmłodsi potrzebują różnorodnych aktywności i doświadczeń, by ich dzieciństwo było źródłem wspomnień, z których będą czerpać w przyszłości. Wyzwaniem dla rodziców jest zatrzymać się, być uważnym, dołączyć do dziecka w zabawie, codziennie rozmawiać, zadawać inspirujące pytania i wspólnie nim szukać odpowiedzi. Próby traktowania dziecka jak dorosłego mogą przynieść rezultaty w postaci „poważniejszego” zachowania – pod nim jednak nadal będą się kryć dziecięce emocje i potrzeby. Jeśli będą one tłumione, mogą pojawić się trudności w funkcjonowaniu emocjonalnym. Dziecko, które zachowuje się jak „mały dorosły”, przejawia też często trudności z nawiązywaniem relacji rówieśniczych.

Zdarza się także niekiedy, że rodzice pozwalają dzieciom żyć światem dorosłych. Wszystkie rozmowy dorosłych prowadzone są w obecności dzieci, decyzje są konsultowane z pociechą. Taka sytuacja może spowodować trudności. Rozwój dzieci, które z różnych powodów podejmują role dorosłych, jest zagrożony. Często mają one problemy z poczuciem bezpieczeństwa i własnej wartości. Aby mieć poczucie bezpieczeństwa, dziecko potrzebuje wiedzieć, że dorosły tworzy ramy, stawia granice. Światy dziecka i dorosłego mają wspólne obszary, ale powinny mieć jednocześnie obszary osobne. Pewne decyzje, tematy oraz odpowiedzialność należy tylko do dorosłego.

Tekst opracowany na podstawie artykułu Anny Szczypczyk „Prośby Dziecka – część IV”, Bliżej Przedszkola, 2016